{seninLe yada sensiz}

Ne, içimde kopan fırtınayı anlatabilirdim bir başkasına,
Ne de, unutuverirdim boş verip her şeyi bir çırpıda…
Belki tüm her şeyi silmeliydim, hiç yaşanmamışçasına,
Ama en zoru da kabullenip de kalmaktı yanında,
Üstelik hiç ama hiçbir şey olmamışçasına…
Bitmişliğin soğukluğu, karanlığın yokluğu
ve bir de karamsarlığım olunca, göz göre göre devam edemedim,
Hala eskisi gibi seviyormuşçasına…
Zor oldu, seni aklımdan çıkarmanın fikrine alışmaya çalışmak,
Ama, daha zor oldu yaşamımın seninle geçen
ve geçeceğini düşündüğüm zamanları ömrümden çıkarmak,
Ve belki de gerçekten ölmek pahasına,
Ölmüş de kara toprağa girmişçesine…
Gülmeye, yaşamaya, yokluğuna alışmaya dahası
Hiçbir şey sönmemiş, yitip de gitmemiş gibi davranmaya,
Ve alışabilecek miydim,
yine kalbimle gülümseyebilecek miydim
Hiç küsmemişçesine hayata?…
Şimdi karanlık ve ıssız sokakları bile kıskanır yalnızlığım,
Şimdi doya doya ağlayabilen ve ıslanan gözleri kıskanır; kan çanağı gözlerim…
Hiç olmamışsın, seni hiç tanımamışım desem
Kanar mı bu yalana yüreğim?
Ya da bir iki gün daha ölsem kahrından
İçin yanar mı bebeğim?
Her şeyi uğruna, bir çırpıda hiç düşünmeden sildiğimi
Görür mü o gözlerin?
Ve ömrümden çaldığın yılları,
Yaptığın haksızlığı,
Harcadığın gençliği,
Oynadığın, oyaladığın günleri unutmuşçasına
Gülebilecek mi o taş yüreğin?..
Ayrıca unutmadan, bu kadar üzüntünün diyetini
Yaşamında, yaşamınla ödeyebilecek misin, ölümüne sevdiğim ?