Ben sana çocukluğumdan vurgunum..!!!

Beni bu sevdanın ortasında, deli yağmurların altında bir başıma bırakıp gittiğin zamanlar seni hiç durdurmadım...



Yoluna çıkıp hiç, gitme, demedim sana...



Beni bırakma, diye yalvarmadım...



Her gidişinin ardından sessizliğe gömülüp,



seni sonsuza kadar kaybettiğimi düşündüm hep...



Bir gün geri gelebileceğine hiç inanmadım...



Bu yüzden mucizeydi her dönüşün ve bu yüzden her defasında



sana daha sıkı sarıldım...
Yıllar geçti aramızdan...




Ayrılıklarla sırılsıklam, kavuşmalarla yıldızlı...



Şimdi yanımdasın... Ama biliyorum, gideceksin yine...



Rüzgar adını çağırıyor...



Bu şehrin üzerini yine kara bulutlar sarıyor...



Biliyorum, yine deli yağmurlar yağacak üzerime...



Yine gizlenecek martılar saçakların altına...



Yıldızlar kaybolacak...



Biliyorum gideceksin ve ben yine kaybedeceğim yolumu...

Biliyorum, deniz kenarında




martıların peşinde koşan çocukluğumu düştüğü yerden



kimse kaldırmayacak...



Gözyaşlarımı silmeyecek o sevgi dolu, kutsal yüreğin...



Biliyorum, gölgen bir İstanbul sokağının Arnavut kaldırımı üzerinde ansızın gölgemi okşamayacak...



Biliyorum, gideceksin...



Ama bu kez sana sevdalı güvercinin yaralı yüreği bu gidişi kaldıramayacak...